Bezbrzeżna chęć brudu.

Zaczęła się jesień. Szłam melancholijnie przez park. Dzieci bawiły się na placu, ich rodzice w osowieniu siedzieli porozrzucani pojedynczo na ławkach, nieopodal epicentrum wrzasku. Psy robiły kupy gdzie popadnie, koty miauczały pod zamkniętą budką już bez piwa. A ja tak sobie szłam, noga za nogą w lekkim odurzeniu własnymi kołaczącymi się myślami.

Ten mętlik, zaprowadził mnie w swej chmurze w wiele miejsc tego dnia: na kilka wystaw, na kilka "pięćdziesiątek" gdzieś w Mieście Łodzi. Szłam sama, bo wtedy nie trzeba niczego ustalać, nikomu tłumaczyć, niczego deklarować. Chcesz iść, to idziesz, jak nie to siedzisz. Potem weszłam do jakiegoś małego kina. Zorientowawszy się, że wszystkie tytuły są mi już znane - udałam się oddać mocz. Z sąsiedniej kabiny wydobywał się tak znajomy i niemal zapomniany dźwięk kochających się ciał. Uśmiechnięta oddawałam się mojemu moczowi, by razem z tymi obok spuścić się w odmęty otchłani. Wyszłam z kabiny, a w tym samym momencie otworzyły się drzwi sąsiednie. Myjąc ręce, zza moich pleców, w lustrze ujrzałam mężczyznę pełnego witalności. Za nim wyszedł kobiecy wymięty kołtun: burza potarganych włosów z twarzą przy mostku i jakiś bezkształtny tułów koloru khaki, z cienkimi nóżkami zakończonymi zużytymi trampkami.

Wyszliśmy niemal razem. Ja tuż za nimi. Kołtun oddalił się na zawsze, zupełnie bez słowa, ale ze smutnym szelestem włosów. 

Bóg Witalności kroczył jednak dumnie do kasy. Coś kazało mi iść za nim. Tak trafiłam na projekcję etiud Jakiegoś Kogoś. Siedzieliśmy obok siebie. Pachniał nieświeżo, ale tak, że chciało się zapach ten wdychać całym ciałem.

Światło zgasło. Odurzona nie wiedziałam, co w zasadzie dzieje się na tym kawałku prześcieradła przede mną. W pewnym momencie wreszcie coś zobaczyłam. Moim oczom ukazała się leżąca w kącie jakieś klatki schodowej, w obskurnej kamienicy - zużyta strzykawka. Zapragnęłam jej dotknąć. Dotknąć i ukłuć się nią. Skazić. To uczucie było tak znanym z dzieciństwa, kiedy rajcowało to, co kosztowało zbyt wiele, ale jednak niezdrowo się tego pragnęło. Tak właśnie było z tą strzykawką, która pojawiała się i znikała co chwila na filmie. 

Opanowała mnie taka bezbrzeżna chęć ubrudzenia się, skażenia, skalania, zbrukania. 

Czegoś takiego, co nawet nie poniża. Po prostu jest brudne i wciąga, co wprowadza w trans i gubi poczucie winy, zostawia w tyle wszelkie cnoty. 

Odurzona tym pragnieniem i ponownym odkryciem w sobie tej potrzeby - dotarłam do domu, gdzie "rozmaślałam" się w różnych wizjach, po czym z premedytacją nie wykąpałam się idąc spać.