Przejdź do głównej zawartości

Zapiski na zatęchłej papeterii

Patrzę na ładną dziewczynę, 

taką "z pudełeczka" - jak mawia moja Babcia. Ma idealną fryzurę, kształtne paznokcie, idealną cerę, błysk w podkreślonych konturówką idealnie oczach.

Na grafitowej bluzce z dzianiny lśni przy jej szyi malutki, misterny koronkowy kołnierzyk.
Szuka czegoś w torebce. W tym celu wyjmuje z niej zawartość. Wszystko kwieciste, stylowe, z klasą. Jest zapracowana, zadbana, zaręczona...

Zawsze chciałam być taką różową dziewczynką. Dziewczynką - laleczką. Z misiami na półkach w pokoju, z papeterią w szufladzie biurka, na którym zawsze panuje idealny porządek. Dziewczyną -vintage... taką wtuloną w bezpieczeństwo, ciepło, idealną rodzinę z żurnala. Dziewczynką zakochaną w swojej mamie, która starannie maluje się na bal, galę, do teatru.

Los chciał, że nie mieszkam w dzielnicy willowej, ale na Bałutach, że jestem mniej dziewczęca, ale nie mniej szczęśliwa. Raczej ciesząca się z innych rzeczy.

Jednak pewnych elementów, skrawków, strzępów, które mnie nachodzą na ulicy nie da się przetłumaczyć, przekształcić, wywinąć na drugą stronę...

Mam takie momenty, że widzę kobietę idącą ulicą.
Kojarzy mi się z kimś mi bardzo bliskim.
I jednocześnie modlę się, żeby to była ONA.
I jednocześnie modlę się, żeby bieg pewnej historii mógł zawrócić.


fot.: z czeluści internetu

Komentarze

  1. Anonimowy26 marca 2013 08:20

    Wierz mi dzielnica willowa nie ma z tym nic wspólnego, a w każdej z nas jest mała dziewczynka którą cieszy np " What this". Wystarczy ją tylko uwolnić. A z Panny Nikt może wyrosnąć królowa! Dlatego WA... TO mówiąc kolokwialnie :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Powrót.

Mknę ulicą, tnąc powietrze. Po wielu wieczorach wróciła mi sprężystość chodu. Jest we mnie muzyka, całkiem euforyczna o bezsensownie radosnej treści. Wygramoliłam się po raz kolejny z lepianki - kołdry, potu i śliny. Złapałam za wajchę i znów płynę całą naprzód. Po raz kolejny przestałam się bać mówić "Dzień dobry" i chodzić bez zapomnianej części garderoby, którą noszę jak amulet. Uśmiech numer pięć, Channel No 5 i dobry wygląd. Znów wierzę, że zawojuję światem. Za trzy miesiące snów rozplaśnięta zsunę się z szyby na którą natrafię - cykliczność życia. Najważniejsze, żeby czuć ten cykl i go egzekwować. Spałam. Spałam bez emocji. Tak mi się wydawało. Z jakiegoś jednak powodu budziłam się z wiórkami oczu i kołtuna z sypialnianej konfekcji. Wszystkie moje sny bowiem były głośne od krzyku i lepkie od krwi, która ciągle leciała mi z nosa. Ciągle gdzieś się spóźniałam, ciągle komuś sprawiałam zawód. Nie pamiętam tych snów, ale budziłam się z zamrozem który z nich wyzierał. Za
Prześlij komentarz
Czytaj więcej
Patrzę na ludzkie twarze w tramwaju, w drodze... W zależności od twarzy obieram inny kąt analizy. Czasem próbuję zrekonstruować czyjąś twarz sprzed 20lat, czasem odwrotnie - jak będzie wyglądać za te parę lat; patrzę na młodą w twarz i zastanawiam się jak będzie wyglądała  z domieszką starczych niedoskonałości, pieczęcią życia odciśniętymi na obliczu. Czasem, zaś analizuję, czy ten ktoś może być dobry, zły, czy jest cholerykiem, albo jaki zawód wykonuje. Takie zwykłe ludzkie dywagacje. Kogo z nich mogłabym uczynić swoim bohaterem literackim??? Czy ja w ogóle mam świadomość, jak ważną kwestią jest intryga, główny bohater, plan główny, tło wydarzeń..... Otóż - NIE!!! Wydaje mi się to zupełnie dowolne. Każdy człowiek wiedzie ciekawe życie, bo inne niż moje. Ciekawe, co nie znaczy, że różowiutkie jak pachnący linią kosmetyków "Bambino" niemowlaczek. Przejeżdżam przez Bałuty do centrum i zadziwiam się - każdego dnia na nowo. Łatwiej tu pić, niż chodzić uśmiechniętą uka
1 komentarz
Czytaj więcej

Tango.

Jesienna, nostalgiczna Łódź. Liście spadają w tempie na cztery, wiatr tańczy namiętne tango porannych skazańców. W witrynie jednej z kawiarń na Piotrkowskiej usiadła kobieta. Jeszcze przed chwilą wydawało się, że gdzieś się spieszy. Teraz bezkarnie siedzi pijąc kawę i jedząc szarlotkę na ciepło z lodami na zimno. Między kęsami i łykami patrzy na ludzi, którzy spieszą się do pracy, tak jak ona przed chwilą.  Ludzie są rozchełstani, rozwiane są ich płaszcze przez wiatr o nieustannym tempie tanga. Ich włosy wirują niemal tak, jakby nurkowali w wodzie. Ona jest lirycznymi skrzypcami tej opowieści. Oni drepczącym akordeonem. Szarość i senność. Kobieta wzdrygnęła się. Zawsze w takie dni trafiała, jako dziecko do przedszkola, bo babcię łupał reumatyzm. Ona jednak zawsze interpretowała to inaczej: że to cały świat chmurzy się, że musi siedzieć w specyficznym rodzaju więzienia. Dziecięcego więzienia, gdzie trzeba jeść papkę o nazwie owsianka, która była konsystencji wymiocin, ewentualnie wątr
8 komentarzy
Czytaj więcej