Luźne dywagacje postwakacyjne...

Po wyjeździe w góry, hucznie obchodzonych urodzinach (before party, właściwe party i 3 dni after party), totalnym zabieganiu dni kolejnych - wreszcie spojrzałam na Łódź. Dawnośmy sobie nie patrzyły w twarz... a tu takie intrygujące nowe bruzdy...
Miasto rozkopane (ale to już letni rytuał wielkomiejski), Piotrkowska jakkolwiek - pięknieje...
A ludzie? Jacyś tacy dziwni.
Młodzi kolorowi, weseli, cieszący się z życia, niczym skrzące się i mieniące kolorowe rybki ( w tym duże hordy głupików ) i starsi - rodzice nastoletnich dzieci, dziadkowie... - szary, niewyraźny plankton.
Piękno młodych kobiet, które ukwiecają miasto i kobiety, które jeszcze dekadę temu też je ukwiecały.
Częstokroć widać, że nadal się starają, ale mało której wychodzi to na dobre.
Te kontrasty wzbudziły we mnie dyskusję z samą sobą.
Ludzki los jest taki motyli.

Wiem, że to komunały wszystko ale czasem takie szersze otwarcie oczu doprowadza mnie do skrzyżowania zaskoczenia i później następującej konsternacji.
Chciałabym, żeby nic mnie już nie dziwiło, jednocześnie wiem jednak, że nudziłabym się strasznie.
Takie proste, znane każdemu z nas odczucia...
Pozdrawiam Was Czytelnicy i Czytelniczki.
Mam nadzieję, że moja wypowiedź Was nie odstraszyła.
Przyszła razą postaram się być bardziej twórcza.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Powrót.

Mknę ulicą, tnąc powietrze. Po wielu wieczorach wróciła mi sprężystość chodu. Jest we mnie muzyka, całkiem euforyczna o bezsensownie radosnej treści. Wygramoliłam się po raz kolejny z lepianki - kołdry, potu i śliny. Złapałam za wajchę i znów płynę całą naprzód. Po raz kolejny przestałam się bać mówić "Dzień dobry" i chodzić bez zapomnianej części garderoby, którą noszę jak amulet. Uśmiech numer pięć, Channel No 5 i dobry wygląd. Znów wierzę, że zawojuję światem. Za trzy miesiące snów rozplaśnięta zsunę się z szyby na którą natrafię - cykliczność życia. Najważniejsze, żeby czuć ten cykl i go egzekwować. Spałam. Spałam bez emocji. Tak mi się wydawało. Z jakiegoś jednak powodu budziłam się z wiórkami oczu i kołtuna z sypialnianej konfekcji. Wszystkie moje sny bowiem były głośne od krzyku i lepkie od krwi, która ciągle leciała mi z nosa. Ciągle gdzieś się spóźniałam, ciągle komuś sprawiałam zawód. Nie pamiętam tych snów, ale budziłam się z zamrozem który z nich wyzierał. Za

Czytaj więcej

Patrzę na ludzkie twarze w tramwaju, w drodze... W zależności od twarzy obieram inny kąt analizy. Czasem próbuję zrekonstruować czyjąś twarz sprzed 20lat, czasem odwrotnie - jak będzie wyglądać za te parę lat; patrzę na młodą w twarz i zastanawiam się jak będzie wyglądała z domieszką starczych niedoskonałości, pieczęcią życia odciśniętymi na obliczu. Czasem, zaś analizuję, czy ten ktoś może być dobry, zły, czy jest cholerykiem, albo jaki zawód wykonuje. Takie zwykłe ludzkie dywagacje. Kogo z nich mogłabym uczynić swoim bohaterem literackim??? Czy ja w ogóle mam świadomość, jak ważną kwestią jest intryga, główny bohater, plan główny, tło wydarzeń..... Otóż - NIE!!! Wydaje mi się to zupełnie dowolne. Każdy człowiek wiedzie ciekawe życie, bo inne niż moje. Ciekawe, co nie znaczy, że różowiutkie jak pachnący linią kosmetyków "Bambino" niemowlaczek. Przejeżdżam przez Bałuty do centrum i zadziwiam się - każdego dnia na nowo. Łatwiej tu pić, niż chodzić uśmiechniętą uka

Czytaj więcej

Tango.

Jesienna, nostalgiczna Łódź. Liście spadają w tempie na cztery, wiatr tańczy namiętne tango porannych skazańców. W witrynie jednej z kawiarń na Piotrkowskiej usiadła kobieta. Jeszcze przed chwilą wydawało się, że gdzieś się spieszy. Teraz bezkarnie siedzi pijąc kawę i jedząc szarlotkę na ciepło z lodami na zimno. Między kęsami i łykami patrzy na ludzi, którzy spieszą się do pracy, tak jak ona przed chwilą. Ludzie są rozchełstani, rozwiane są ich płaszcze przez wiatr o nieustannym tempie tanga. Ich włosy wirują niemal tak, jakby nurkowali w wodzie. Ona jest lirycznymi skrzypcami tej opowieści. Oni drepczącym akordeonem. Szarość i senność. Kobieta wzdrygnęła się. Zawsze w takie dni trafiała, jako dziecko do przedszkola, bo babcię łupał reumatyzm. Ona jednak zawsze interpretowała to inaczej: że to cały świat chmurzy się, że musi siedzieć w specyficznym rodzaju więzienia. Dziecięcego więzienia, gdzie trzeba jeść papkę o nazwie owsianka, która była konsystencji wymiocin, ewentualnie wątr

Czytaj więcej

Łódzki spleen

Szukaj na tym blogu