Przejdź do głównej zawartości

Pomieszanie z poplątaniem ;)

Ludzie mdleją, lasy płoną... ludzie w lasach mdleją i z lasami płoną...
Klęska żywiołowa.
Kolejny sen... znów hipermarket. Tym razem kradłam z przyjacielem jakieś zupełnie zwykłe rzeczy, gubiliśmy zawsze te same buty, zazwyczaj prawe od par, bo grzęzły nam w błocie. Uciekaliśmy, chociaż nikt nas nie gonił. Mknęliśmy wiśniową Skodą Felicją...
Potem noc i bezsenność.
Potem przedpołudnie i senność.
Południe i mglistość marzeń, i wyobrażeń, oraz innych projekcji.
Żywioł.
Kobiety tracą płaty czołowe, śnieg "padywa" zimą, kobieta-tęcza chodzi w zadumie.
Chudną (kobiety) w oczach i tracą kontakt z gruntem.
Żywioł.
Mickiewiczowska niepewność wybrzmiewa na skrzypcach, w oddali... róże na stole usychają w sposób estetycznie honorowy.
Zegar tyka jak w bombie zegarowej.... (niezłe zdanie... bardzo błyskotliwe... ).
Nostalgia i żywioł...

Zapalić papierosa w zadumie, w domowych pieleszach i czuć, że już nie wstaniesz, że umierasz, że nie wiesz co będzie dalej, bo właśnie straciłaś płat czołowy i  rano w ciemię wyrżnęłaś też.
Potem popadasz w niemożliwy do powstrzymania atak śmiechu, który jest wyrazem wszystkiego, prócz śmieszności.
Potem chcesz się upić, ale to nic nie daje.
Potem każą ci oglądać jakiś mecz piłki ręcznej mężczyzn, ale nic nie widzisz. Oprócz piłki.
Po utracie płatu czołowego widzisz już tylko jednego, nawet jeśli go nie widzisz! Magia, nie?

Kobiety mdleją, kobiety płoną... kobiety mdleją i płoną... Ech!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Powrót.

Mknę ulicą, tnąc powietrze. Po wielu wieczorach wróciła mi sprężystość chodu. Jest we mnie muzyka, całkiem euforyczna o bezsensownie radosnej treści. Wygramoliłam się po raz kolejny z lepianki - kołdry, potu i śliny. Złapałam za wajchę i znów płynę całą naprzód. Po raz kolejny przestałam się bać mówić "Dzień dobry" i chodzić bez zapomnianej części garderoby, którą noszę jak amulet. Uśmiech numer pięć, Channel No 5 i dobry wygląd. Znów wierzę, że zawojuję światem. Za trzy miesiące snów rozplaśnięta zsunę się z szyby na którą natrafię - cykliczność życia. Najważniejsze, żeby czuć ten cykl i go egzekwować. Spałam. Spałam bez emocji. Tak mi się wydawało. Z jakiegoś jednak powodu budziłam się z wiórkami oczu i kołtuna z sypialnianej konfekcji. Wszystkie moje sny bowiem były głośne od krzyku i lepkie od krwi, która ciągle leciała mi z nosa. Ciągle gdzieś się spóźniałam, ciągle komuś sprawiałam zawód. Nie pamiętam tych snów, ale budziłam się z zamrozem który z nich wyzierał. Za
Prześlij komentarz
Czytaj więcej
Patrzę na ludzkie twarze w tramwaju, w drodze... W zależności od twarzy obieram inny kąt analizy. Czasem próbuję zrekonstruować czyjąś twarz sprzed 20lat, czasem odwrotnie - jak będzie wyglądać za te parę lat; patrzę na młodą w twarz i zastanawiam się jak będzie wyglądała  z domieszką starczych niedoskonałości, pieczęcią życia odciśniętymi na obliczu. Czasem, zaś analizuję, czy ten ktoś może być dobry, zły, czy jest cholerykiem, albo jaki zawód wykonuje. Takie zwykłe ludzkie dywagacje. Kogo z nich mogłabym uczynić swoim bohaterem literackim??? Czy ja w ogóle mam świadomość, jak ważną kwestią jest intryga, główny bohater, plan główny, tło wydarzeń..... Otóż - NIE!!! Wydaje mi się to zupełnie dowolne. Każdy człowiek wiedzie ciekawe życie, bo inne niż moje. Ciekawe, co nie znaczy, że różowiutkie jak pachnący linią kosmetyków "Bambino" niemowlaczek. Przejeżdżam przez Bałuty do centrum i zadziwiam się - każdego dnia na nowo. Łatwiej tu pić, niż chodzić uśmiechniętą uka
1 komentarz
Czytaj więcej

Tango.

Jesienna, nostalgiczna Łódź. Liście spadają w tempie na cztery, wiatr tańczy namiętne tango porannych skazańców. W witrynie jednej z kawiarń na Piotrkowskiej usiadła kobieta. Jeszcze przed chwilą wydawało się, że gdzieś się spieszy. Teraz bezkarnie siedzi pijąc kawę i jedząc szarlotkę na ciepło z lodami na zimno. Między kęsami i łykami patrzy na ludzi, którzy spieszą się do pracy, tak jak ona przed chwilą.  Ludzie są rozchełstani, rozwiane są ich płaszcze przez wiatr o nieustannym tempie tanga. Ich włosy wirują niemal tak, jakby nurkowali w wodzie. Ona jest lirycznymi skrzypcami tej opowieści. Oni drepczącym akordeonem. Szarość i senność. Kobieta wzdrygnęła się. Zawsze w takie dni trafiała, jako dziecko do przedszkola, bo babcię łupał reumatyzm. Ona jednak zawsze interpretowała to inaczej: że to cały świat chmurzy się, że musi siedzieć w specyficznym rodzaju więzienia. Dziecięcego więzienia, gdzie trzeba jeść papkę o nazwie owsianka, która była konsystencji wymiocin, ewentualnie wątr
8 komentarzy
Czytaj więcej