Przejdź do głównej zawartości

Na powrót po milczeniu

Gruzowiska się usunęły, kubły z farbami wyniosły na strych, folie posłusznie zwinęły, szafy przycupnęły pod przypisane im ściany...
Bałuty stoją jak stały, orkany nie wywiały okolicznych pijaczków.
Wszystko jest tak, jak było.
A jednak jakoś tak nieswojo. Dużo spraw wyewoluowało i stało się męczącymi, inne stoją i miejscu i też są męczące... bywa też kilka takich, które mam nadzieję, że pójdą po mej myśli, ale też wolę się nie zapędzać z przedwczesną w takich sytuacjach euforią. 
Mogę spokojnie orzec, że najważniejszą rzeczą, której się uczę niezmiennie i którą pogłębiam, to zdecydowanie dystans. Gdyby nie ta ważna i przedłużająca się nauka z pewnością umarłabym młodo na atak serca, albo sama podziękowałabym za tę dziwną sarabandę i przerzuciła na danse macabre. 
Teraz jednak czuję kolejne w moim życiu wypalenie. Przeżywam straty. 
Przeżywałabym zyski, gdyby nie fakt, że są one w kolorach bardzo rozwodnionych akwareli. 
Chodzę więc po ulicach z przymrużonymi oczami i staram się za dużo nie widzieć i nie wiedzieć.
W zasadzie mogłabym zasnąć na te parę zimowych miesięcy, by znów spojrzeć na zieleń i ufać w wiosenny wiatr...
Ale tak w zasadzie to lubię te moje histerie i niepokoje. Pławię się w nich, jak w woniach piżmaka.

Mam ochotę odciąć kilka gałęzi, na których zasiadłam okrakiem. Jestem zmęczona.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nieludzki spokój

Znowu jestem sama. W zasadzie nie jestem bardziej sama, niż wczoraj ani bardziej sama, niż jutro. Z tą samotnością jest trochę jak ze świadomością rzeczy, które są nabyte i mamy je niemal od zawsze - są tak codzienne że zapominamy o ich istnieniu. Łapiemy się na tym dopiero gdy ich zabraknie lub gdy napadnie nas melancholia. Wtedy dopiero zdajemy sobie sprawę ze swojego stanu posiadania. I to też raczej wybiórczo. Myśl ludzka jest niestety jak niesforny operator filmowy - chce nagrać dzieło sztuki a wychodzi mu chaotycznie nakręcony czeski film który stawa akcenty nie tam gdzie powinien. Można zatem sądzić, że dopadła mnie lekka melancholia i zaczęłam taksować siebie i swój żywot. No i poczułam się sama. Mało tego! Zdążyłam już nawet wpaść w panikę na ten temat. Poczuć powolne obumieranie czegoś w środku. Jakby w ekspresowym tempie usychało we mnie duże, liściaste drzewo. No ale w zasadzie czego tu się bać? Co tu przeżywać? Wzięłam ostatnio do ręki moją wagę strachów i lęków. Na...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Pociąg do spokoju

Obcość i wyobcowanie. Ulotność, przemijalność, bylejakość, nicość. Łzy same płyną po policzkach. Ręce opadają bezwładnie na kolana, a włosy zmierzwione są i wyblakłe. Takie uczucie ci towarzyszy, jak wtedy, kiedy byłeś małym chłopcem i wracałeś do domu z długiej podróży. Wszystko było niby znane i wiedziałeś gdzie co leży, ale jakieś takie obce, niepokojące i ty jakiś nieswój. Im jesteśmy starsi, tym chwilami jesteśmy coraz bardziej dziećmi. Czujemy to bezpieczeństwo, jakie dawało ciepło słońca i uśmiech najbliższych a zaraz potem poczucie przemijalności tej chwili, że to wszystko już nie wróci. Że możemy mieć inne szczęście, inną bliskość, ale każda przeminie i każda będzie coraz mniej intensywna w porównaniu do poprzedniej. Chwilami osuwasz się w dół, jakbyś zapadał w dziwny, smutny świat, gdzie jesteś nieswój i czujesz wszechobecną śmierć i przemijalność. I to poczucie abstrakcyjności życia: głupoty gonitwy i przeraźliwości ambicji. Pocierasz zimne dłonie o rozpalone łzami pol...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Topory i lustra.

Jestem na dachu. Jest ciepło i przytulnie. Widzę niebo. Widzę wiele jego najpiękniejszych osłon, które dane było mi zobaczyć w życiu. Nawet wtedy, gdy umierałam ze strachu. Głupiego, nieuzasadnionego strachu. Nieba przemieniają się nade mną, jak w fotoplastikonie. Pod każdym z tych niebios byłam kimś innym. Z dystansu czasu oceniam, że byłam szczęśliwą i zupełnie tego nieświadomą. Chciałam być szczuplejsza, bardziej kochana, inteligentniejsza, bardziej..., bardziej ... bardziej, niż jestem. Bo przecież trochę jestem. Nadal nie jestem bardzo , chociaż chciałabym. Łasi się do mnie jakieś stworzenie. Ono mnie bardzo , jak widać z zachowania. Ale czy to bardzo z jego strony nie jest tym, czym jest tylko dlatego, że nie ma skali porównawczej? Zawsze będzie ktoś bardziej i ktoś mniej . Tylko czasem zyskujemy w oczach innych... i chyba nigdy sprawiedliwie. Trzeba się z tym pogodzić. Ludzie to lustra, w których różne kontury się przeglądały - bardziej lub mniej nasycone różnymi barwami....
Prześlij komentarz
Czytaj więcej