Przejdź do głównej zawartości

Miniatura na koniec dnia



Dosyć! Po trzykroć! - powiedziała kobieta strzelając w pierś młodzieńca.
A młodzieniec? Był piękny, umięśniony, jeszcze do niedawna szczęśliwy i zakochany w swej oprawczyni.
Pył opadał z wolna, bo promienie słońca wdzierały się sążniście. 
Nikt nie wie, o co chodziło. Nikt nie wie, czemu ona strzelała do słomianej kukły, którą nazywała imieniem swego ukochanego i jedynego.
W każdym razie po kukle zostały li jedynie wióry.
Kobieta zaś wyprowadziła się z domu pod miastem i nigdy nie wróciła.
Jedynie, co wiadomo to, że wybornie strzelała. Bo cały magazynek ugrzązł w miejscu, gdzie potencjalnie młodzieniec mógł mieć środek czoła.
W zasadzie to dość brutalne.
Mogła celować w serce. To przecież to takie romantyczne...
No cóż.

Komentarze

  1. Anonimowy19 grudnia 2013 10:53

    Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  2. Rudolphina Sherman19 grudnia 2013 12:55

    Wojtku... znów piszesz, jako ja ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Anonimowy19 grudnia 2013 15:26

      Ten komentarz został usunięty przez autora.

      Usuń
  3. Anonimowy19 grudnia 2013 15:27

    Już nie :P

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy29 grudnia 2013 06:21

    Zacna Rudolfino; takim dobrym strzelcem to ona nie była;celowała w pierś młodzieńca,a trafiła w czoło .... ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nieludzki spokój

Znowu jestem sama. W zasadzie nie jestem bardziej sama, niż wczoraj ani bardziej sama, niż jutro. Z tą samotnością jest trochę jak ze świadomością rzeczy, które są nabyte i mamy je niemal od zawsze - są tak codzienne że zapominamy o ich istnieniu. Łapiemy się na tym dopiero gdy ich zabraknie lub gdy napadnie nas melancholia. Wtedy dopiero zdajemy sobie sprawę ze swojego stanu posiadania. I to też raczej wybiórczo. Myśl ludzka jest niestety jak niesforny operator filmowy - chce nagrać dzieło sztuki a wychodzi mu chaotycznie nakręcony czeski film który stawa akcenty nie tam gdzie powinien. Można zatem sądzić, że dopadła mnie lekka melancholia i zaczęłam taksować siebie i swój żywot. No i poczułam się sama. Mało tego! Zdążyłam już nawet wpaść w panikę na ten temat. Poczuć powolne obumieranie czegoś w środku. Jakby w ekspresowym tempie usychało we mnie duże, liściaste drzewo. No ale w zasadzie czego tu się bać? Co tu przeżywać? Wzięłam ostatnio do ręki moją wagę strachów i lęków. Na...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Pociąg do spokoju

Obcość i wyobcowanie. Ulotność, przemijalność, bylejakość, nicość. Łzy same płyną po policzkach. Ręce opadają bezwładnie na kolana, a włosy zmierzwione są i wyblakłe. Takie uczucie ci towarzyszy, jak wtedy, kiedy byłeś małym chłopcem i wracałeś do domu z długiej podróży. Wszystko było niby znane i wiedziałeś gdzie co leży, ale jakieś takie obce, niepokojące i ty jakiś nieswój. Im jesteśmy starsi, tym chwilami jesteśmy coraz bardziej dziećmi. Czujemy to bezpieczeństwo, jakie dawało ciepło słońca i uśmiech najbliższych a zaraz potem poczucie przemijalności tej chwili, że to wszystko już nie wróci. Że możemy mieć inne szczęście, inną bliskość, ale każda przeminie i każda będzie coraz mniej intensywna w porównaniu do poprzedniej. Chwilami osuwasz się w dół, jakbyś zapadał w dziwny, smutny świat, gdzie jesteś nieswój i czujesz wszechobecną śmierć i przemijalność. I to poczucie abstrakcyjności życia: głupoty gonitwy i przeraźliwości ambicji. Pocierasz zimne dłonie o rozpalone łzami pol...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Topory i lustra.

Jestem na dachu. Jest ciepło i przytulnie. Widzę niebo. Widzę wiele jego najpiękniejszych osłon, które dane było mi zobaczyć w życiu. Nawet wtedy, gdy umierałam ze strachu. Głupiego, nieuzasadnionego strachu. Nieba przemieniają się nade mną, jak w fotoplastikonie. Pod każdym z tych niebios byłam kimś innym. Z dystansu czasu oceniam, że byłam szczęśliwą i zupełnie tego nieświadomą. Chciałam być szczuplejsza, bardziej kochana, inteligentniejsza, bardziej..., bardziej ... bardziej, niż jestem. Bo przecież trochę jestem. Nadal nie jestem bardzo , chociaż chciałabym. Łasi się do mnie jakieś stworzenie. Ono mnie bardzo , jak widać z zachowania. Ale czy to bardzo z jego strony nie jest tym, czym jest tylko dlatego, że nie ma skali porównawczej? Zawsze będzie ktoś bardziej i ktoś mniej . Tylko czasem zyskujemy w oczach innych... i chyba nigdy sprawiedliwie. Trzeba się z tym pogodzić. Ludzie to lustra, w których różne kontury się przeglądały - bardziej lub mniej nasycone różnymi barwami....
Prześlij komentarz
Czytaj więcej