Ośliniona tęsknota.

Tak właściwie, to teraz, chwilę przed trzecią nad ranem - poczułam, że tęsknię. Spotęgował to fakt, że byłam dziś w wielu miejscach.
I kilka razy z kimś na pozór zwykłym, i jakimś takim mało przebojowym. Miał jednak jedną cudowną zaletę - nie udawał kogoś, kim nie jest i nie był.
Kłamał. Owszem. Okłamywał nawet samego siebie, ale jakoś przedziwnie został człowiekiem.
I właśnie o tej trzeciej w nocy zatęskniłam chociażby za jego kłamstwem.
Za czymkolwiek. "Urocze niewolnictwo" - powiecie.
Być może.
A może na moim brzegu, oprócz śmieci wylądował kawałek czegoś wyjątkowego?
Fala mi to stara się wyrwać, a ja wchodzę w to morze.
Nigdy nic nie udało mi się wyłowić, ale też nigdy nie utonęłam.
Tym razem też tak się nie zdarzy.
W zasadzie, to nic się nie zdarzy.
Ot, człowiek znalazł coś wyjątkowego i chce to pozyskać na własność.
I pozostaje tęsknota.
Piękna i wzniosła.
W sam raz na oślinione i zapłakane piosenki, śpiewane przez podlotki.
Potem już nikt nie chce się do tego przyznać.