Przejdź do głównej zawartości

Posągowa poczekalnia.

Proszę czekać.
Czekaj.
Poczekaj.
Trzeba czekać.
Będziesz zmuszony poczekać.
Poczekalnia.

Czeka się zawsze w sytuacjach krytycznych lub przynajmniej istotnych.
Jak długo można czekać?! Czy warto? Co nam da czekanie? Czy zawsze czekamy i czy obiekt uczący nas w ten sposób pokory oraz cierpliwości zasługuje na nasze zaciskanie zębów? Dodatkowo: czy istnieje czekanie z godnością?

Miśka zadawała sobie te pytania patrząc na miasto z dachu wieżowca. Od dawna rozważa zjawisko dla niektórych niewystępujące i zbędne. Ona czeka. Czasem ją to zawstydzało, czy aby to nie jest zbyt łzawe i staroświeckie w dobie szybkich kas w supermarketach.
Początkowo czekanie było dla niej, jak siedzenie na krześle elektrycznym. Czymś, co drażni każdą komórkę ciała i nie daje spokoju. Co wybija z rytmu i staje się jedyną treścią życia.
Ostatecznie jednak przychodzi taki moment, gdy nawet najbardziej nasycone kolory - blakną.
Tak było z jej czekaniem. Stało się elementem jej życia, jak śniadanie, czy poranna kąpiel. Zaczęła podchodzić do tego mniej refleksyjnie i rzewnie. Czekanie stało się nią. I nadal było wiernością. Wiernością, która z początku budziła frustrację i złość. Była dla niej równoważnością niewoli. Powodem do rozlicznych buntów, które nigdy nie przekraczały granicy.
Zadziwiające, że czekanie dało jej siłę. Dało przymusowy dystans do świata. Poprzez swoją konsekwencję bowiem wycięła się świadomie z pewnej istotnej części życia. Z resztą ostatecznie nie bez pewnej satysfakcji.
Kiedy inni umierali z miłości, szaleli, tracili przez nią godność, rodziny, koneksje i majątki - ona siedziała w swojej ciemni pełna wiary i ufności. Wszystkie gamy cierpień i rozpaczy już w niej wybrzmiały. Pozostała kojąca cisza. A nie wykluczone, że towarzyszyło jej zobojętnienie.
Czekanie zaszczepiło ją. Była już odporna na miłości.
Możliwe, ze nawet już nie kochała. Może nawet już wyzwoliła się z czekania właśnie na rzecz spokoju i przewidywalności, które lubiła.

Kiedyś zadziwiały ją opowieści o kobietach, które straciły swoich ukochanych na wojnie i wybierały staropanieństwo. Wydawało jej się to wtedy zbędnym dziwactwem, honorowością prowadzącą do bycia niepełnowartościową kobietą, skazaną na rolę "przybocznej damy", jakiejś rozhisteryzowanej arystokratki, bądź jej potomstwa. Tak samo nie rozumiała Penelopy, która przyprawiała się o zawroty głowy i skrajne znudzenie, pozorując ciągłą pracę przy tkaniu szaty przez wiele lat. Przecież miała z pewnością wiele rozlicznych obowiązków i przyjemności, którym mogła się oddać.

Teraz Miśka widzi to inaczej. Teraz wie, że czekanie, czy też skazanie się na czarne, żałobne szaty to również status. Bardzo wygodny. Uciekając w zamierzchłą przeszłość, którą znasz na wylot, którą zmitologizowałaś do granic absurdu czujesz się bezgranicznie bezpieczną. Wyzbywszy się czarnych szat, łezki clowna stajemy się takimi, jak wszyscy inni - śmieszni w swoich Kupidynach i pachnącej papeterii. Status czekającej na spotkanie w tym, czy innym świecie z ukochanym jest tak cudownie koturnowe.

Nawet, teraz siedząc na dachu wieżowca i wspominając czuje się jak Matrona, jak żywy pomnik.
Krew dawno w niej ostygła. Został zimny i dumny marmur.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bezbrzeżna chęć brudu.

Zaczęła się jesień. Szłam melancholijnie przez park. Dzieci bawiły się na placu, ich rodzice w osowieniu siedzieli porozrzucani pojedynczo na ławkach, nieopodal epicentrum wrzasku. Psy robiły kupy gdzie popadnie, koty miauczały pod zamkniętą budką już bez piwa. A ja tak sobie szłam, noga za nogą w lekkim odurzeniu własnymi kołaczącymi się myślami. Ten mętlik, zaprowadził mnie w swej chmurze w wiele miejsc tego dnia: na kilka wystaw, na kilka "pięćdziesiątek" gdzieś w Mieście Łodzi. Szłam sama, bo wtedy nie trzeba niczego ustalać, nikomu tłumaczyć, niczego deklarować. Chcesz iść, to idziesz, jak nie to siedzisz. Potem weszłam do jakiegoś małego kina. Zorientowawszy się, że wszystkie tytuły są mi już znane - udałam się oddać mocz. Z sąsiedniej kabiny wydobywał się tak znajomy i niemal zapomniany dźwięk kochających się ciał. Uśmiechnięta oddawałam się mojemu moczowi, by razem z tymi obok spuścić się w odmęty otchłani. Wyszłam z kabiny, a w tym samym momencie otworzyły się drzw...
18 komentarzy
Czytaj więcej

Tango.

Jesienna, nostalgiczna Łódź. Liście spadają w tempie na cztery, wiatr tańczy namiętne tango porannych skazańców. W witrynie jednej z kawiarń na Piotrkowskiej usiadła kobieta. Jeszcze przed chwilą wydawało się, że gdzieś się spieszy. Teraz bezkarnie siedzi pijąc kawę i jedząc szarlotkę na ciepło z lodami na zimno. Między kęsami i łykami patrzy na ludzi, którzy spieszą się do pracy, tak jak ona przed chwilą.  Ludzie są rozchełstani, rozwiane są ich płaszcze przez wiatr o nieustannym tempie tanga. Ich włosy wirują niemal tak, jakby nurkowali w wodzie. Ona jest lirycznymi skrzypcami tej opowieści. Oni drepczącym akordeonem. Szarość i senność. Kobieta wzdrygnęła się. Zawsze w takie dni trafiała, jako dziecko do przedszkola, bo babcię łupał reumatyzm. Ona jednak zawsze interpretowała to inaczej: że to cały świat chmurzy się, że musi siedzieć w specyficznym rodzaju więzienia. Dziecięcego więzienia, gdzie trzeba jeść papkę o nazwie owsianka, która była konsystencji wymiocin, ewentualnie ...
8 komentarzy
Czytaj więcej

Nieludzki spokój

Znowu jestem sama. W zasadzie nie jestem bardziej sama, niż wczoraj ani bardziej sama, niż jutro. Z tą samotnością jest trochę jak ze świadomością rzeczy, które są nabyte i mamy je niemal od zawsze - są tak codzienne że zapominamy o ich istnieniu. Łapiemy się na tym dopiero gdy ich zabraknie lub gdy napadnie nas melancholia. Wtedy dopiero zdajemy sobie sprawę ze swojego stanu posiadania. I to też raczej wybiórczo. Myśl ludzka jest niestety jak niesforny operator filmowy - chce nagrać dzieło sztuki a wychodzi mu chaotycznie nakręcony czeski film który stawa akcenty nie tam gdzie powinien. Można zatem sądzić, że dopadła mnie lekka melancholia i zaczęłam taksować siebie i swój żywot. No i poczułam się sama. Mało tego! Zdążyłam już nawet wpaść w panikę na ten temat. Poczuć powolne obumieranie czegoś w środku. Jakby w ekspresowym tempie usychało we mnie duże, liściaste drzewo. No ale w zasadzie czego tu się bać? Co tu przeżywać? Wzięłam ostatnio do ręki moją wagę strachów i lęków. Na...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej