Tango.

Jesienna, nostalgiczna Łódź. Liście spadają w tempie na cztery, wiatr tańczy namiętne tango porannych skazańców. W witrynie jednej z kawiarń na Piotrkowskiej usiadła kobieta. Jeszcze przed chwilą wydawało się, że gdzieś się spieszy. Teraz bezkarnie siedzi pijąc kawę i jedząc szarlotkę na ciepło z lodami na zimno. Między kęsami i łykami patrzy na ludzi, którzy spieszą się do pracy, tak jak ona przed chwilą.  Ludzie są rozchełstani, rozwiane są ich płaszcze przez wiatr o nieustannym tempie tanga. Ich włosy wirują niemal tak, jakby nurkowali w wodzie. Ona jest lirycznymi skrzypcami tej opowieści. Oni drepczącym akordeonem.

Szarość i senność. Kobieta wzdrygnęła się. Zawsze w takie dni trafiała, jako dziecko do przedszkola, bo babcię łupał reumatyzm. Ona jednak zawsze interpretowała to inaczej: że to cały świat chmurzy się, że musi siedzieć w specyficznym rodzaju więzienia. Dziecięcego więzienia, gdzie trzeba jeść papkę o nazwie owsianka, która była konsystencji wymiocin, ewentualnie wątróbkę, która jeszcze przed chwilą żyła, bo nawet dobrze się nie ścięła. Dzieci były dziecinne, a panie wychowawczynie tandetnie ubrane. 

A teraz sobie siedzi. Jeszcze przez chwilę, aby zerwać się do demonicznego stuku obcasów. Idzie stanowczo i szybko. Przemaszerowała spory kawałek. Liście usuwały jej się potulnie spod nóg.
Szła nieprzerwanie z silnym postanowieniem.
Przed chwilą jeszcze szła do pracy. Dopadł ją jednak bunt. Bunt przeciwko jej potulnemu wiciu się w strumieniu, którym spływają wszyscy z rana, wybierając się do swoich prac, biurek, narzędzi, współpracowników, kierowników, biuletynów i kretynów. Usiadła przy kawie, aby zebrać siły.
Dotarła do jasnej willi stojącej w centrum jakiegoś ubocza. Willa była z bieli i kryształu.
Pchnęła drzwi ruchem szybkim i zdecydowanym. Jej ręka została w górze, jakby chciała usunąć sprzed siebie wszystko. Niespodziewanie dla niej ręka przygotowana do ataku została zniewolona męską.
Miotała się w tangu nienawiści i zmysłowości. Jak bywa w tym tańcu wygrała ta druga.
Firany białe i długie łopotały na wietrze, jak sztandary zniewolonej namiętnością i siłą - kobiety.
Do momentu zniewolenia buntowała się przeciw kolejnej surowej wątróbce żałosnej i nijakiej. Trzęsącej się z zimna surowej wątróbce serwowanej co i rusz przez tę samą rękę, co ją zniewoliła.
Teraz dostała krwisty, parujący befsztyk, który został pożarty brutalnie i bez zważania na dobre maniery.
Wychodząc poprawiła ołówkową spódnicę, otarła wierzchnią stroną dłoni krew z warg i odeszła cichym, nasyconym tangiem zdemolowanej kobiety.
Skrzypce delikatnie skwierczały pod jej podeszwami dopełniając szum wiatru.
Raz... dwa... trzy i cztery.
Dom roztopił się w mgle i liściach. Wrócił szum samochodów i klaksony. Tango zamilkło.
Został klasyczny szum.