Przejdź do głównej zawartości

O tym, jak kobiety piją przy barze... cz.7

Bar gdzieś w mieście Łodzi. Przyszła wreszcie odwilż i znów pojawiły się piękne, nowe, równe chodniki na niektórych ulicach. Na niektórych zaś płyty chodnikowe - miny, które się bujają pod krokiem przechodnia i opluwają jego buty brunatną, pośniegową mazią.
W każdym razie dziewczyny szły chyba tymi "nowymi" ulicami, bo obuwie ich było bez zarzutu. 
Zamówiły sobie wódeczkę z sokiem pomarańczowym, tzw. "pół na pół". Były lekko owiane ciepłym wiatrem odnowy.
- Wiesz Gieni? Chyba wiosna idzie. - Powiedziała Anna z lekkim romantyzmem w głosie.
- Na wiosnę bym nie liczyła w lutym, ale kto wie? - Odparła Gieni podpierając podbródek na ręce.
- Ja nie o porze roku mówię! Gieni! Poznałam bardzo fajnego faceta. Wiesz takiego, co chodzi pod wąziutkim krawatem, nosi spinki do mankietów. Docenia moją inteligencję! Ach nie wyobrażasz nawet sobie jak mój mózg go podnieca!
- No, co też mówisz! To może poznałaś go na balu maturalnym. Bo to sezon teraz.
- Co też wymyślasz Gieni! To człowiek z korpo! Ma piękny, nieskazitelny samochód, z nieskazitelną białą skórą w środku. Zna japoński, uwielbia orient... I to wiesz nawet podniecające. Tylko po tym sushi mam problemy z trawieniem. Jakoś nie mogę się przekonać. Ale uwaga, uwaga! Nie ma żony! Już sprawdziłam! Jest rozwodnikiem. To znaczy jest w trakcie rozwodu, ale wszystko jest na dobrej drodze. Zostałam jego protegowaną w tej korpo. Robię za jego sekretarkę. Jak wiesz mój angielski jest bez zarzutu. Bunt młodzieńczy jednak na coś w życiu się przydaje...
- No tak praca na zmywaku przez pół roku, żeby zarobić na bilet powrotny.
- Oj! Teraz to jest urocza całkiem historia. Nawet Mariusz się z niej uśmiał. Wysłał mnie też na kurs japońskiego. Masakra! Chyba muszę więcej pić Gieni, bo presja jest straszna. On nawet ze mną w łóżku mówi po japońsku, żebym się niby osłuchała! Nawet jest w tym dobry. Ale jak słucham sprośnych, erotycznych historyjek... Za pierwszym razem, jak wyskoczył z tym, to bałam się, że może coś mu nie pasuje, bo ten język brzmi tak jakoś agresywnie. Aż dziw, że w tym języku gejsze potrafiły uwodzić... Z drugiej strony, jak jego żona cały czas z nim miała takie przeboje. Ale nic to! Na razie może być. Docenia mnie. Kupił mi piękne futro i ciągle kupuje jakieś orientalne kwiaty. 
- No proszę... Widzisz. A ja poznałam bardzo inteligentnego faceta z klasą w bibliotece.
- No nie! Nauczyciel! Ty to dopiero jesteś dewiantką!
- Nie z taką klasą! 
- Uff... no może nareszcie jakiś fajny facet. Chociaż, jak wyłowiony w bibliotece, to pewno ma garba i nosi wełniane swetry o sentymentalnej woni naftaliny a na nosie dzierży siermiężne "rowerki". Oj Gieni... chodźmy może lepiej gdzieś potańczyć dzisiaj, to znajdziemy ci jakiegoś z klasą  kasą, a nie ponuraka.
- A figę! Jestem już z nim umówiona dziś w herbaciarni. Upominam cię Anno. nie powinnaś wygłaszać takich radykalnych sądów. Jestem przekonana, że przy kolejnym spotkaniu będziesz opłakiwać tego swojego samuraja.
- Zobaczymy... Zobaczymy... - Powiedziała Anna z zamyśleniem i irytacją.

Obie panie rozeszły się do swoich nowych wybranków serc. Co zdarzy się dalej?

Tego dowiemy się przy kolejnej dawce wódeczki, gdzieś w barze, w Mieście Łodzi.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Nieludzki spokój

Znowu jestem sama. W zasadzie nie jestem bardziej sama, niż wczoraj ani bardziej sama, niż jutro. Z tą samotnością jest trochę jak ze świadomością rzeczy, które są nabyte i mamy je niemal od zawsze - są tak codzienne że zapominamy o ich istnieniu. Łapiemy się na tym dopiero gdy ich zabraknie lub gdy napadnie nas melancholia. Wtedy dopiero zdajemy sobie sprawę ze swojego stanu posiadania. I to też raczej wybiórczo. Myśl ludzka jest niestety jak niesforny operator filmowy - chce nagrać dzieło sztuki a wychodzi mu chaotycznie nakręcony czeski film który stawa akcenty nie tam gdzie powinien. Można zatem sądzić, że dopadła mnie lekka melancholia i zaczęłam taksować siebie i swój żywot. No i poczułam się sama. Mało tego! Zdążyłam już nawet wpaść w panikę na ten temat. Poczuć powolne obumieranie czegoś w środku. Jakby w ekspresowym tempie usychało we mnie duże, liściaste drzewo. No ale w zasadzie czego tu się bać? Co tu przeżywać? Wzięłam ostatnio do ręki moją wagę strachów i lęków. Na...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Pociąg do spokoju

Obcość i wyobcowanie. Ulotność, przemijalność, bylejakość, nicość. Łzy same płyną po policzkach. Ręce opadają bezwładnie na kolana, a włosy zmierzwione są i wyblakłe. Takie uczucie ci towarzyszy, jak wtedy, kiedy byłeś małym chłopcem i wracałeś do domu z długiej podróży. Wszystko było niby znane i wiedziałeś gdzie co leży, ale jakieś takie obce, niepokojące i ty jakiś nieswój. Im jesteśmy starsi, tym chwilami jesteśmy coraz bardziej dziećmi. Czujemy to bezpieczeństwo, jakie dawało ciepło słońca i uśmiech najbliższych a zaraz potem poczucie przemijalności tej chwili, że to wszystko już nie wróci. Że możemy mieć inne szczęście, inną bliskość, ale każda przeminie i każda będzie coraz mniej intensywna w porównaniu do poprzedniej. Chwilami osuwasz się w dół, jakbyś zapadał w dziwny, smutny świat, gdzie jesteś nieswój i czujesz wszechobecną śmierć i przemijalność. I to poczucie abstrakcyjności życia: głupoty gonitwy i przeraźliwości ambicji. Pocierasz zimne dłonie o rozpalone łzami pol...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Topory i lustra.

Jestem na dachu. Jest ciepło i przytulnie. Widzę niebo. Widzę wiele jego najpiękniejszych osłon, które dane było mi zobaczyć w życiu. Nawet wtedy, gdy umierałam ze strachu. Głupiego, nieuzasadnionego strachu. Nieba przemieniają się nade mną, jak w fotoplastikonie. Pod każdym z tych niebios byłam kimś innym. Z dystansu czasu oceniam, że byłam szczęśliwą i zupełnie tego nieświadomą. Chciałam być szczuplejsza, bardziej kochana, inteligentniejsza, bardziej..., bardziej ... bardziej, niż jestem. Bo przecież trochę jestem. Nadal nie jestem bardzo , chociaż chciałabym. Łasi się do mnie jakieś stworzenie. Ono mnie bardzo , jak widać z zachowania. Ale czy to bardzo z jego strony nie jest tym, czym jest tylko dlatego, że nie ma skali porównawczej? Zawsze będzie ktoś bardziej i ktoś mniej . Tylko czasem zyskujemy w oczach innych... i chyba nigdy sprawiedliwie. Trzeba się z tym pogodzić. Ludzie to lustra, w których różne kontury się przeglądały - bardziej lub mniej nasycone różnymi barwami....
Prześlij komentarz
Czytaj więcej