Prawdziwy człowiek.

Tak. Jestem oszustem.

Oszukuję.

Całe życie.

I wcale nie kłamię. Ja wierzę w tę rzeczywistość, którą stworzyłem. Nie jest ona specjalnie wybitna, ani bezpieczna.

Nie jestem ani ciamajdą, ani herosem ale po co Wam to wiedzieć?

Z resztą i tak widzicie czasem coś, czego w istocie nie ma. 

Chcecie to widzieć, bo dzięki temu jesteście w stanie wytrzymać z kimkolwiek. Dorabiacie sobie ideologie do obcowania z innymi, z samymi sobą, tylko po to, aby przetrwać.

Tak więc nie jestem ani taki, jakbym mógł być, ani jakim może jestem.

Jestem tylko w danym momencie. Wtedy tworzę całość. To jak na zdjęciach: na jednym wyglądam poważnie, na drugim staro, a na trzecim mnie nie sposób poznać bo "coś tam".

Może i nawet czasem czegoś prawdziwie chcę, pragnę, pożądam.

Sama jednak dążność już mnie zmienia, przeistacza w drodze do celu. 

Czy to złe?

Może coś kiedyś nawet przegrałem przez to, może w ogóle jestem zwyciężonym przez lawiranctwo.

Z drugiej jednak strony nie czuję bólu. Bo za każdym razem to nie ja, to inkarnacja kolejnej drogi do kolejnego celu, albo jego braku.

Nie jestem konsekwentny. Nie bawi mnie nawet to wszystko.

Strach przed bólem i melancholia mnie takim czynią.

Dlatego oszukuję. Mówię tylko część prawdy. Tę część, która jest wygodna.

Lubię to, bo Was lubię i wcale nie chcę tracić. Tak, jak nie chcę tracić tego, co już mam.

Nie przyszło mi to ze specjalną trudnością, to prawda. 

Co jednak zrobić, kiedy chcę mieć coś, ale to wyklucza posiadanie tego, co już jest?

Nie trzeba z niczego rezygnować. Po prostu trzeba brać, tyle ile można. Jak się nie da - trudno.

Dlatego Was oszukuję i tylko czasem czuję się z tym źle. Jak widzę to psie spojrzenie. Wtedy się wycofuję.

Dobra. Mogę nawet przeprosić. Przychodzi mi to z łatwością. Mama mnie tego nauczyła. Każdy szanujący się człowiek powinien znać podstawowe zwroty grzecznościowe w kilku językach.

Więc przepraszam i nie chciałem. Tak to już jest.

Nie można mieć wszystkiego koteczki.