Gieniocentryczna gra na oślep.

Czy można czuć wielką moc i jednocześnie przeraźliwy strach?
A czy można czuć jednocześnie wielki ból i jeszcze większe szczęście?

Życie zna wiele przykładów od samego swego początku.
Takie właśnie dziwne mieszanki nawiedzają Gieni i jej spokojną twarz. Spędza bardzo spokojnie czas. Ktoś mógłby nawet orzec, że monotonnie. Gdy jednak wejdziesz w jej duszę widzisz cale zastępy myśli, które nie pozwalają ani na chwilę pędzić monotonnej egzystencji.
Jednostajność, w której obecnie się znajduje to jedynie wentyl bezpieczeństwa, który zmusza ją do normalności, a nawet tę normalność zapewnia.
Wstaje rano, je ulubione proste śniadanie, delikatnie podkreśla urodę i wychodzi omiatając wzrokiem mieszkanie, które pozostawia z miesiąca na miesiąc w coraz lepszym stanie, co niewątpliwie świadczy o tym że wchodzi na pułap zestandaryzowanego mieszczanina - pracownika z przeciętną pensją i równie przeciętnymi umiejętnościami. Gieni o tym doskonale wie. Zaciska wtedy dłonie. Gdy dochodzi do odprężenia mięśni klaruje sobie, że skoro ma tego świadomość - to już jest na wygranej pozycji.
Następnie przepędza czas w pracy. Najdziwniejszym jest jednak dla niej sam fakt, że pracuje. Że ktoś jej powierzył odpowiedzialność za coś i że nawet za to jej płaci. Każdego dnia rano, gdy włącza swojego służbowego laptopa kręci jej się w głowie i ma wrażenie, że zaraz do pokoju wejdzie jej matka w swoim pracowym fartuchu, aby wziąć z biurka jakieś narzędzie i pójdzie dalej, a ona tak samo jak wtedy, kiedy miała pięć lat włączy sobie pasjansa i na oślep będzie cykać myszą, ażeby odkryć ukryty sens tej dziwacznej gry i upajać się jej specyficznymi odgłosami.
Po pierwszym telefonie jednak okazuje się że to z nią a nie z matką chcą rozmawiać, że nawet ją lubią a nawet uznają, że coś wie na jakiś temat... i tak każdego dnia.
Totalny abstrakt...
Wszystko co robi i jej się udaje uznaje za dzieło zwykłego szalonego przypadku. Niczym Dyzma, w którym wszyscy widzą kogoś innego, niż jest w swej nikczemnej i źle urodzonej postaci.
Nawet lustro jest płaszczyzną z którą nie do końca się zgadza w tych dobrych aspektach. To, że ma rozstępy i cellulit uważa za naturalne. Fakt, że nie ma jeszcze zmarszczek natomiast wydaje się jej cokolwiek dziwny.
Dziwnie ma ta Gieni sama ze sobą. Tak jakby uznawała siebie tylko na płaszczyźnie wad. Wszelkie zasługi są poza jej percepcją. Szkoda dziewczyny.
Nie byłabym jednak sobą, gdybym nie opowiedziała Wam jeszcze o jednej dziwnej przypadłości tej zagadkowej dziewczyny, którą może nawet kocham. W każdym razie bardzo ją lubię i uważam, że jest wiele warta pomimo faktu, że niewiele osób o tym wie, a kilka ma nawet odmienne zdanie od mojego.
Otóż Geni bardzo często wyobraża sobie siebie idealną. Wyobraża sobie co robi, jak się porusza, co myśli.
Ostatnio na przykład poczuła, że wtula się w idealnie miękki koc którego nigdy nie miała. Możliwe również, że mieć nie będzie. I to nawet nie z braku wiary, ale z braku takiej potrzeby w realnym życiu. Za dużo bowiem problemów byłoby z takim kocem. Trzeba byłoby jakoś go specjalnie prać, a na to Gieni nie ma zupełnie chęci. Ba! Obawia się nawet, że to w jakimś promilu zatrułoby jej życie, które i tak uważa za niezwykle kłopotliwe,i skomplikowane, pełne małych strachów i niesnasek.
Tak sobie myślę nawet, że ona nazbyt jest neurotyczna i powinna coś zmienić. Czasem jej o tym mówię, ale ona wtedy delikatnie odwraca się twarzą do ściany i ucieka w ramiona Morfeusza, który zapewne mówi jej coś o wiele ciekawszego ode mnie.
Ciekawe co to może być?
Ma też swoje piękne chwile, kiedy dociera do niej w całej okazałości, że jest kimś ciekawym, może nawet mądrym, że może komuś pomóc, albo że jakiś mężczyzna odchodzi od zmysłów myśląc o niej. W takich sytuacjach Gieni cieszy się jak mały piesek, biegając, podskakując i śmiejąc się głośno sama do siebie.
Kiedy natomiast to wszystko jej powszednieje - zaczyna podejrzewać, ze coś jest nie tak, że chyba sama siebie oszukała i znów bawi się w pasjansa życia tak samo, jak miała w zwyczaju w dzieciństwie.