Przejdź do głównej zawartości

Pjany obrus/ pan z kotem niby psem / inne dziwne sytuacje.

 Sobota obudziła ją wilgotnym nosem i kocim ciałkiem wtulającym się w ramiona.
Mimo zaledwie czterech przespanych godzin postanowiła zacząć inaugurację kolejnego dnia od inauguracyjnej kawy, aby potem iść na rytuale sobotnio-mieszczańskie zakupy na bałuckim.
Potem nastąpił szereg działań ściśle związanych ze wzorowym mieszczaństwem, aby koło godziny 11tej przed południem otrzymać propozycję nie do odrzucenia, która raczej miała na celu zaproszenie do wspólnego skakania po wszelkich przykazaniach przykładnego mieszczanina.
Cóż. Przyjaciół nie zostawia się w biedzie, trzeba odciążać ich. W szczególności, gdy dzierżą samotnie butelkę wina półwytrawnego... a do tego jest ładna pogoda.
I tak oto w sobotę kilka godzin po południu skrzyżowały swe drogi trzy kobiety.
Każda z nich ma swoją historię, swoje nerwice, przemyślenia i takie tam inne walory i wady.
Spotkanie to upływało w dziwnej atmosferze. Albowiem działy się rzeczy dziwne, może nawet wyjątkowe.
Spotkały na swej drodze siedząc mężczyznę z lekkim opóźnieniem umysłowym i jego małego kota, który ma w przyszłości pełnić rolę psa. Mężczyzna w rozmowie z kobietami protekcjonalnym tonem uznał wymyślenie smyczy i obróżki dla kota za zupełny przełom w naszej cywilizacji.
Następnie napotkały królową-widmo Bałut, która ledwo się porusza, za to woń jej ciała rozpościera się dość dynamicznie, ma jedno oko (drugie jest jakby dziwnie wepchnięte w oczodół) i chociaż wydaje się, że taki stwór nie zna języka ludzkiego - całkiem składną polszczyzną namawia to jałmużny.
Jednakże nasze bohaterki miały jedynie na wino dla siebie.
Po pewnych perturbacjach (min. odwiedzaniu schulzowskiego ogrodu) zjawiły się wszystkie w mieszkaniu u naszej głównej bohaterki tej opowieści, aby upić obrus. co też w istocie się stało.
Pijany obrus ma bowiem niesamowite właściwości upijające siedzących przy stole.
Tym razem jednak się to nie udało, gdyż alkoholu było mało.
Kolejnym razem jednak z pewnością tego dokonają!!!



Komentarze

  1. m198016 czerwca 2013 22:13

    Rudolphino,nie rozumiem,w jaki sposób pijany obrus może oddziaływać na siedzących przy stole?Chyba nie próbowałyście go lizać?Nie to,żebym uważał ową czynność za zdrożną-to po prostu bez sensu-obrusy,nie wiedzieć czemu produkowane są z wrednych materiałów,uniemożliwiających zlizanie substancji ciekłej,w związku z czym jakiekolwiek próby wydarcia obrusowi tego co nasze spełzają na niczym.(nie dotyczy to bigosu,ten da się odzyskać).Wiem,co piszę,gdyż sprawdzałem organoleptycznie.

    OdpowiedzUsuń
  2. Rudolphina Sherman16 czerwca 2013 22:31

    Mój Drogi m1980!
    Obrus był tylko odwróceniem sytuacji. Wszakże kiedy pije się za dużo - obrus zostaje zalewany sukcesywnie wraz z ilością wypitych trunków. A bywa, że pijący zeznają iż nie wypili wcale tak dużo. Tylko obrus daje prawdziwe świadectwo swym wyglądem jak było naprawdę. Chyba nie muszę więcej wyjaśniać... jeśli jednak nadal nie rozumiesz zapraszam do mojego stołu i obrusa (właśnie go zmieniłam) ;)
    Pozdrawiam i dziękuję za lekturę ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. m198019 czerwca 2013 00:15

    Już rozumiem,po prostu nie przyszło mi do głowy ,iż ktoś mógłby się wymawiać,skoro towarzystwo zacne,i trunek sprawiedliwie rozlany.Prędzej już chyba wolałbym się przyznać do wypicia większej dawki niż reszta towarzyszy stołu,niż do zabrudzenia obrusu zacnej gospodyni.Bo to i dziwne pytania po fakcie-"nie smakowało?",albo"proszek nie jest tani...khm".I po co to?Dobrze,nalałem sobie poza kolejnością,ale ślad na moim miejscu zostawił/a X...Pozdrawiam również i dziękuje za zaproszenie,ale niebezpieczeństwo zalania obrusa czai się jak łysy dres ciemną nocą na Bałutach...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bezbrzeżna chęć brudu.

Zaczęła się jesień. Szłam melancholijnie przez park. Dzieci bawiły się na placu, ich rodzice w osowieniu siedzieli porozrzucani pojedynczo na ławkach, nieopodal epicentrum wrzasku. Psy robiły kupy gdzie popadnie, koty miauczały pod zamkniętą budką już bez piwa. A ja tak sobie szłam, noga za nogą w lekkim odurzeniu własnymi kołaczącymi się myślami. Ten mętlik, zaprowadził mnie w swej chmurze w wiele miejsc tego dnia: na kilka wystaw, na kilka "pięćdziesiątek" gdzieś w Mieście Łodzi. Szłam sama, bo wtedy nie trzeba niczego ustalać, nikomu tłumaczyć, niczego deklarować. Chcesz iść, to idziesz, jak nie to siedzisz. Potem weszłam do jakiegoś małego kina. Zorientowawszy się, że wszystkie tytuły są mi już znane - udałam się oddać mocz. Z sąsiedniej kabiny wydobywał się tak znajomy i niemal zapomniany dźwięk kochających się ciał. Uśmiechnięta oddawałam się mojemu moczowi, by razem z tymi obok spuścić się w odmęty otchłani. Wyszłam z kabiny, a w tym samym momencie otworzyły się drzw...
18 komentarzy
Czytaj więcej

Tango.

Jesienna, nostalgiczna Łódź. Liście spadają w tempie na cztery, wiatr tańczy namiętne tango porannych skazańców. W witrynie jednej z kawiarń na Piotrkowskiej usiadła kobieta. Jeszcze przed chwilą wydawało się, że gdzieś się spieszy. Teraz bezkarnie siedzi pijąc kawę i jedząc szarlotkę na ciepło z lodami na zimno. Między kęsami i łykami patrzy na ludzi, którzy spieszą się do pracy, tak jak ona przed chwilą.  Ludzie są rozchełstani, rozwiane są ich płaszcze przez wiatr o nieustannym tempie tanga. Ich włosy wirują niemal tak, jakby nurkowali w wodzie. Ona jest lirycznymi skrzypcami tej opowieści. Oni drepczącym akordeonem. Szarość i senność. Kobieta wzdrygnęła się. Zawsze w takie dni trafiała, jako dziecko do przedszkola, bo babcię łupał reumatyzm. Ona jednak zawsze interpretowała to inaczej: że to cały świat chmurzy się, że musi siedzieć w specyficznym rodzaju więzienia. Dziecięcego więzienia, gdzie trzeba jeść papkę o nazwie owsianka, która była konsystencji wymiocin, ewentualnie ...
8 komentarzy
Czytaj więcej

Nieludzki spokój

Znowu jestem sama. W zasadzie nie jestem bardziej sama, niż wczoraj ani bardziej sama, niż jutro. Z tą samotnością jest trochę jak ze świadomością rzeczy, które są nabyte i mamy je niemal od zawsze - są tak codzienne że zapominamy o ich istnieniu. Łapiemy się na tym dopiero gdy ich zabraknie lub gdy napadnie nas melancholia. Wtedy dopiero zdajemy sobie sprawę ze swojego stanu posiadania. I to też raczej wybiórczo. Myśl ludzka jest niestety jak niesforny operator filmowy - chce nagrać dzieło sztuki a wychodzi mu chaotycznie nakręcony czeski film który stawa akcenty nie tam gdzie powinien. Można zatem sądzić, że dopadła mnie lekka melancholia i zaczęłam taksować siebie i swój żywot. No i poczułam się sama. Mało tego! Zdążyłam już nawet wpaść w panikę na ten temat. Poczuć powolne obumieranie czegoś w środku. Jakby w ekspresowym tempie usychało we mnie duże, liściaste drzewo. No ale w zasadzie czego tu się bać? Co tu przeżywać? Wzięłam ostatnio do ręki moją wagę strachów i lęków. Na...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej