Przejdź do głównej zawartości

Ból przepoczwarzenia.

Szary, łódzki spleen. Beznamiętny, nostalgiczny. 
Jest sobie człowiek. Młody, pełen pięknych frazesów. Wokół niego baloniki z idei i cnót wszelakich, a może z młodzieńczej naiwności.
Każdy upadek odcina kolejny balonik.
I tak oto któregoś dnia Twoja dusza nie ma wspomagaczy lotu. Opada na trotuar z nostalgicznym majestatem jesiennego liścia. Babrasz się w tym trotuarowym brudzie, zdzierasz opuszki palców do krwi z rozpaczy. Potem siadasz, potem patrzysz z tęsknotą za balonikami, które tak miło towarzyszyły ci onegdaj. Wstajesz tak, jakbyś robił to pierwszy raz. Po pewnym czasie czujesz się pewniej - unosisz nogę, potem drugą. Następnie chcesz je unieść naraz.
Podskok...
... upadek.
Patrzysz smętnie w niebo w tęsknocie za swoimi ikaryjskimi lotami. 
Bruk szepcze do Ciebie o pieniądzach, o tym, że "trzeba", że "należy".
Tulisz się do niego ignorując te słowa. 
Uleciały namiętności, pragnienia, błysk w oku, drżenie rąk, strach, ulga i te inne, które były wodą na twój młyn.
Leżysz, jako nagi embrion wypluty przez młodość.
OTO TWÓJ CHRZEST.
Zostałeś człowiekiem dojrzałym. 
Patrzysz na ten piękny, monumentalny świat, zamyślasz się i krzyczysz gombrowiczowską prawdę: "jak zachwyca, że nie zachwyca?".
-Zamiast baloników i waty cukrowej masz tu flaszkę, napij się a jutro czyń, jako należy człowiekowi dojrzałemu- prawi bruk.
-Ale chwila! Ale CO? Ale PO CO? - pytasz.
I tak oto stajesz się bękartem tego monumentalnego świata, w którym każdemu o coś chodzi. Czasem dobrze. Bo ktoś przecież stworzył dla ciebie ten oto piękny bruk, na którym ty możesz bezpiecznie podywagować na tematy niebezpiecznie tragiczne.
Nie widzisz żadnej nadziei. Chcesz zapłakać. Nie możesz. Nie masz łez. Poprzez tę beznamiętność kulisz się w sobie, póki nie zmienisz w kamień, kopnięty przez jakiś wypielęgnowany but pracownika biura, który jednak wstał, poszedł po utracie swych baloników i uciekł w wiarę o potędze świata z czystej, zwierzęcej chęci życia, przetrwania.
I ty tak może i chciałbyś, ale nie możesz nawet zapłakać, nawet krzyknąć.
Twoje kolejne upadki zahartowały cię zbyt mocno. Miast skóry posiadasz kamienny pancerz.
Może jeszcze wstaniesz.
Póki co - leżysz. 
Pewnie niezbyt długo, bo przecież nie umarłeś. Kiedyś jakiś trybik zazębi się z innym, maszyneria ruszy w tobie. Może beznamiętnie, ale ruszy.
Tulę cię w dłoni kamyczku, chucham na ciebie, głaszczę i tak bardzo mi smutno.
Przecież nie tak miało być. Miałeś być pięknym człowiekiem, taki byłeś uśmiechnięty. Tak zawsze ciągnąłeś mnie z samego dna rozpaczy nastoletnich. Przeszliśmy tyle.

Nie bój się przepoczwarzenia. 
Nie bój się strachu.
Płacz codziennie na dobranoc.
Umrzyj kolejny raz głupio z miłości.
Pragnij, oszalej ale nie stygnij jeszcze.








Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bezbrzeżna chęć brudu.

Zaczęła się jesień. Szłam melancholijnie przez park. Dzieci bawiły się na placu, ich rodzice w osowieniu siedzieli porozrzucani pojedynczo na ławkach, nieopodal epicentrum wrzasku. Psy robiły kupy gdzie popadnie, koty miauczały pod zamkniętą budką już bez piwa. A ja tak sobie szłam, noga za nogą w lekkim odurzeniu własnymi kołaczącymi się myślami. Ten mętlik, zaprowadził mnie w swej chmurze w wiele miejsc tego dnia: na kilka wystaw, na kilka "pięćdziesiątek" gdzieś w Mieście Łodzi. Szłam sama, bo wtedy nie trzeba niczego ustalać, nikomu tłumaczyć, niczego deklarować. Chcesz iść, to idziesz, jak nie to siedzisz. Potem weszłam do jakiegoś małego kina. Zorientowawszy się, że wszystkie tytuły są mi już znane - udałam się oddać mocz. Z sąsiedniej kabiny wydobywał się tak znajomy i niemal zapomniany dźwięk kochających się ciał. Uśmiechnięta oddawałam się mojemu moczowi, by razem z tymi obok spuścić się w odmęty otchłani. Wyszłam z kabiny, a w tym samym momencie otworzyły się drzw...
18 komentarzy
Czytaj więcej

Tango.

Jesienna, nostalgiczna Łódź. Liście spadają w tempie na cztery, wiatr tańczy namiętne tango porannych skazańców. W witrynie jednej z kawiarń na Piotrkowskiej usiadła kobieta. Jeszcze przed chwilą wydawało się, że gdzieś się spieszy. Teraz bezkarnie siedzi pijąc kawę i jedząc szarlotkę na ciepło z lodami na zimno. Między kęsami i łykami patrzy na ludzi, którzy spieszą się do pracy, tak jak ona przed chwilą.  Ludzie są rozchełstani, rozwiane są ich płaszcze przez wiatr o nieustannym tempie tanga. Ich włosy wirują niemal tak, jakby nurkowali w wodzie. Ona jest lirycznymi skrzypcami tej opowieści. Oni drepczącym akordeonem. Szarość i senność. Kobieta wzdrygnęła się. Zawsze w takie dni trafiała, jako dziecko do przedszkola, bo babcię łupał reumatyzm. Ona jednak zawsze interpretowała to inaczej: że to cały świat chmurzy się, że musi siedzieć w specyficznym rodzaju więzienia. Dziecięcego więzienia, gdzie trzeba jeść papkę o nazwie owsianka, która była konsystencji wymiocin, ewentualnie ...
8 komentarzy
Czytaj więcej

Nieludzki spokój

Znowu jestem sama. W zasadzie nie jestem bardziej sama, niż wczoraj ani bardziej sama, niż jutro. Z tą samotnością jest trochę jak ze świadomością rzeczy, które są nabyte i mamy je niemal od zawsze - są tak codzienne że zapominamy o ich istnieniu. Łapiemy się na tym dopiero gdy ich zabraknie lub gdy napadnie nas melancholia. Wtedy dopiero zdajemy sobie sprawę ze swojego stanu posiadania. I to też raczej wybiórczo. Myśl ludzka jest niestety jak niesforny operator filmowy - chce nagrać dzieło sztuki a wychodzi mu chaotycznie nakręcony czeski film który stawa akcenty nie tam gdzie powinien. Można zatem sądzić, że dopadła mnie lekka melancholia i zaczęłam taksować siebie i swój żywot. No i poczułam się sama. Mało tego! Zdążyłam już nawet wpaść w panikę na ten temat. Poczuć powolne obumieranie czegoś w środku. Jakby w ekspresowym tempie usychało we mnie duże, liściaste drzewo. No ale w zasadzie czego tu się bać? Co tu przeżywać? Wzięłam ostatnio do ręki moją wagę strachów i lęków. Na...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej