CIEnie

Snują się cienie po Bałutach. Nie są inwazyjne. Kuleją.
Czasem zarzężą kaszlem - mieszanką spirytusu i machorki zbieranej z rynsztoków.
Kiedyś mieli swoje życie, marzenia, plany... ale zaniechali tego wszystkiego w imię powolnej śmierci i wtapiania się w szarość i brunatność tutejszych trotuarów.
Z południa idzie Elegant w kaszkiecie w niegdysiejszą kratę, która pamięta jeszcze jego zmarłą w wypadku córeczkę i żonę. Był lekarzem. Stracił wiarę w to, co robił i... WYSZEDŁ.
Gdzieś z odmętów "Limanki" idzie Zdenia. Niegdysiejsza piękność, która przeminęła wraz z karczmą "Rybka", gdzie za ciężko zarobione pieniądze agronomów - oddawała swe ciało na liściach sałaty i marchwiowej naci. Dziś oddaje się jedynie Zbyniowi, który czasem w ramach gry wstępnej daje jej kuśtyczek denaturatu. Zdenia wtedy z drżenia delirycznego przechodzi do drżączek spowodowanych kąsaniem mend Zbynia.
Jest również Ojciec Izydor. On zawsze idzie na północ z północy: zawsze ma na sobie wielką kapotę, umorusany jest na twarzy popiołem, bo gdzieś słyszał, ze w średniowieczu "ablucje na sucho" chroniły przed chorobą. Idąc nigdy nie zwraca uwagi na ruch miejski, przez co często blokuje go na bałuckich skrzyżowaniach.
Jest również Król Miedzi. Ten jest najbardziej pracowity - cały dzień wystruguje z gumowych oprawek kabli - złoto rynsztoka. Nie zna plastikowego pieniądza, nie zna w zasadzie żadnego innego, oprócz miedzi, która jest nie tylko jego pieniądzem, ale wręcz kapitałem.

Wypadli z trybów naszej Wielkiej Machiny, tworząc dziwaczne podzespoły dudniące na przystanku tramwajowym, o każdej porze dnia i nocy. Ich dobytek stanowią nasze śmieci.
Są współczesnymi kontynuatorami idei poszukiwania skarbów. Są rozbitkami w naszej zglobalizowanej wiosce. I snują się jako cienie w naszym cieniu. W zasadzie są bajeczni jak z Disneya: mają swoje idee, przygody, może nawet miłości, tylko... bajki wszelkie wsadźmy tam, gdzie ich miejsce.